ค้นหา

[ปีศาจแดง1998]

แฟนลิเวอร์พูลบางคนเกลียดเอฟเวอร์ตัน
    แฟนเอฟเวอร์ตันบางคนเกลียดลิเวอร์พูล..

    แฟนลิเวอร์พูลบางคนชอบเอฟเวอร์ตัน

    แฟนเอฟเวอร์ตันบางคนชอบลิเวอร์พูล..

    แฟนลิเวอร์พูลบางคนแช่งเอฟเวอร์ตัน

    แฟนเอฟเวอร์ตันบางคนแช่งลิเวอร์พูล..

    แฟนลิเวอร์พูลบางคนเอาใจช่วยเอฟเวอร์ตัน

    แฟนเอฟเวอร์ตันบางคนก็เอาใจช่วยลิเวอร์พูล..



    มันก็เป็นอย่างนี้แหละ เมอร์ซี่ย์ไซด์ดาร์บี้ ดาร์บี้แมตช์ที่ได้ชื่อว่าเป็นดาร์บี้แมตช์ซึ่งมีกลิ่นอายแห่งความเป็นครอบครัว เพียงแต่ครอบครัวนี้ดูจะซับซ้อนและอารมณ์รุนแรงอยู่สักหน่อย หวดกันทีไรไฟแลบทุกที ใบเหลืองใบแดงปลิวว่อน

    เกมคืนนี้สำคัญอย่างยิ่งสำหรับทั้งสองทีม แต่เกมจะสูสีใกล้เคียงกันขนาดไหนนั้นไม่รู้เหมือนกันเพราะเทียบสภาพกันแล้วในตอนนี้เอฟเวอร์ตันเป็นรองลิเวอร์พูลมากเหลือเกิน

    ระบบทีม คุณภาพนักเตะ สปีดเกม ความแม่นยำ ความเฉียบขาด ความมั่นใจ ทั้งยังเล่นกันในแอนฟิลด์ แม้เอฟเวอร์ตันจะควักสามคะแนนกลับออกไปได้เมื่อฤดูกาลที่แล้วแต่สถานการณ์ในตอนนั้นกับตอนนี้คือคนละเรื่อง

    ผมเชื่อว่าแฟนบอลลิเวอร์พูลหลายคนค่อนข้างมั่นใจ แม้จะเป็นเมอร์ซี่ย์ไซด์ดาร์บี้ แต่เกมนี้พวกเขามั่นใจ

    เช่นเดียวกันผมก็คิดว่าแฟนบอลเอฟเวอร์ตันหลายคนไม่ค่อยมั่นใจนัก ทิศทางของทีมกำลังหัวปัก หยิบจับอะไรก็ติดๆ ขัดๆ ไปเสียหมด ต้องไปเยือนคู่ปรับร่วมเมืองในเกมนี้โอกาสเอาตัวรอดเดินข้ามสวนกลับกูดิสัน พาร์ค อาจจะมีอยู่ไม่มากจริงๆ

    กระนั้นขึ้นชื่อว่าเมอร์ซี่ย์ไซด์ดาร์บี้ ความเข้มข้นของมันจะรอเราอยู่.. แน่นอน

    ผมมักจะเขียนถึงเอฟเวอร์ตันอยู่เรื่อยๆ ผมอาจจะเป็นแฟนบอลลิเวอร์พูลกลุ่มที่เอาใจช่วยเอฟเวอร์ตัน



    "อีเวอร์ตัน" คืออดีตอันแสนคลาสสิก มันฟุ้งอยู่ในวัยหวามของวันวาน เกมแรกที่ผมได้ดูลิเวอร์พูลผ่านการถ่ายทอดสดก็เกมที่หวดกับอีเวอร์ตันนี่แหละ เดินข้ามถนนจากบ้านอาม่ากลับบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโรงหนังเพชรรามา แวะซื้อก๋วยเตี๋ยวผัดซิอิ๊ว ทีวีขนาด 14 นิ้วที่ร้านประจำเปิดเกมคู่นี้ให้ลูกค้าดูพอดี

    จำไม่ได้ว่าเป็นเกมไหนเหมือนกันครับเพราะมันนานมาแล้ว แต่นั่นคือช่วงที่เริ่มรู้จักฟุตบอลและก็เลือกเชียร์ทีมชุดแดงสีสันบาดตาในคืนนั้น

    เริ่มซื้อหนังสือพิมพ์สยามกีฬารายวันที่แผงหนังสือหน้าปากซอยอ่านทุกเช้า ซื้อจนวันหนึ่งแม่บอกขณะกินข้าวด้วยกันว่าต่อไปไม่ต้องซื้อแล้ว ได้ยินปุ๊บใจหล่นไปที่ตาตุ่มก่อนที่แม่จะอมยิ้มแล้วพูดต่อ "ม้าสั่งให้เขาเอามาส่งให้ที่บ้านทุกวันแล้ว"

    บนหน้ารายงานผลตารางคะแนนฟุตบอลดิวิชั่นหนึ่งอังกฤษ ชื่อ อีเวอร์ตัน จะเคียงข้าง ลิเวอร์พูล เสมอ บางครั้งก็อยู่เหนือกว่า บางครั้งก็อยู่ต่ำกว่า

    คงเป็นความผูกพันกระมังครับ นัดชิงฟุตบอลเอฟเอ คัพ ปี 1986 กับ 1989 ก็ อีเวอร์ตัน นี่แหละคู่ต่อกรของหงส์แดงที่เวมบลีย์และตกเป็นเหยื่อของ เอียน รัช ทั้งสองนัด

    ช่วงนั้นผมยังเด็ก ไม่รู้เรื่องฟุตบอลยูโรเปี้ยน คัพ และเดิมพันของมันเลย ไม่รู้ว่ามีฟุตบอลรายการนี้เตะกันด้วย โตขึ้นรู้ความมากขึ้นในภายหลังถึงได้เข้าใจดีในความน่าเสียดายว่าทั้งลิเวอร์พูลและอีเวอร์ตันน่าจะมีแชมป์ยุโรปประดับบารมีในช่วงครึ่งหลังของทศวรรษ 1980 ถ้าสโมสรอังกฤษไม่ถูกลงโทษแบนจากยูฟ่าไปเสียก่อน

    ลิเวอร์พูลน่าจะได้แชมป์เพิ่มขึ้นต่อยอดจากสมัยที่ 4 ส่วนอีเวอร์ตันน่าจะได้สัมผัสกับมันเป็นครั้งแรกและอาจจะครั้งที่สอง และสาม และสี่ และห้าก็ได้ถ้าอะไรๆ เป็นใจ ก็แชมป์เก่าได้สิทธิ์เข้าไปป้องกันแชมป์ในฤดูกาลต่อไปนี่

    ในช่วงที่เปลี่ยนผ่านจากดิวิชั่นหนึ่งเป็นพรีเมียร์ลีก เอฟเวอร์ตันดิ้นรนหนีการตกชั้นในฤดูกาล 1993/94 จำได้เลยว่าแม้จะละเหี่ยใจกับผลงานของทีมรัก แต่เกมปิดฤดูกาลผมเอาใจช่วยทอฟฟี่สีน้ำเงินสุดฤทธิ์และยังรู้สึกสะใจไปด้วยกับเลือดนักสู้ของพวกเขาที่เอาตัวรอดอย่างมหัศจรรย์รัวสามประตูแซงวิมเบิลดัน 3-2 ชนิดเอฟเวอร์โตเนียนวิ่งลงไปฉลองกันบ้าคลั่งในกูดิสัน พาร์ค

    ในปี 1995 ที่ พอล ไรด์เอาต์ ซัดประตูโทนพา เอฟเวอร์ตัน พิชิต แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด คว้าแชมป์เอฟเอ คัพ ที่เวมบลีย์ ผมก็ดีใจไปกับพวกเขาด้วย

    ในปี 2005 หลังความวุ่นวายเรื่องโควต้าไปเตะยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก ซีซั่น 2005/06 ลิเวอร์พูลแชมป์เก่าต้องเล่นตั้งแต่รอบคัดเลือกรอบแรกและผ่านฉลุยเข้ารอบแบ่งกลุ่มไม่ยากเย็น ขณะที่เอฟเวอร์ตันที่จบฤดูกาลด้วยอันดับสี่ลงเตะรอบคัดเลือกรอบเดียวคือรอบสาม ถ้าผ่านได้ก็เข้ารอบแบ่งกลุ่มเหมือนกันแต่ดันจับสลากชนกระดูกขัดมันอย่างบียาร์เรอัล ผมก็ลุ้นพวกเขาทั้งสองนัด

    มันคงเป็นความผูกพันคล้ายเพื่อนเก่า แต่สำหรับ อีเวอร์ตัน หรือ เอฟเวอร์ตัน ผมรู้สึกกับพวกเขามากกว่านั้น การรับรู้จากสื่อและภาพที่ได้เห็นผ่านการถ่ายทอดสดมาตลอดที่กองเชียร์สองคนใส่เสื้อคนละสีนั่งเชียร์ด้วยกันบนอัฒจันทร์คือความสุข ผมชอบความพิเศษในความเป็นเมอร์ซี่ย์ไซด์ดาร์บี้นี้



    ด้วยต้นกำเนิดมาจากจุดเดียวกันคือโบสถ์เซนต์ โดมิงโก้ ผ่านความขัดแย้งและการต่อสู้ตึงเครียดจนแยกออกเป็นสองทีม

    เอฟเวอร์ตันเป็นพี่ลิเวอร์พูล
 
    แอนฟิลด์เป็นพี่กูดิสัน พาร์ค

    ก่อนการมาถึงของเมอร์ซี่ย์ไซด์ดาร์บี้คืนนี้ ผมย้อนกลับไปอ่านโพสต์ที่เคยเขียนเอาไว้หลังจบเกมที่ลิเวอร์พูลแพ้เอฟเวอร์ตันคาแอนฟิลด์เมื่อฤดูกาลที่แล้วอีกครั้ง และอยากจะคัดเอาเนื้อหาบางส่วนมาลงให้อ่านกันอีกหน..

    แต่กระนั้นก็เถิดครับ..

    มีความรักปกคลุมอย่างเอ่อล้นเช่นกันระหว่างพี่น้องคู่นี้ มันคล้ายกับพี่น้องคู่หนึ่งที่ทะเลาะกันอยู่เรื่อย แต่เมื่อถึงเวลาที่สำคัญและมีความหมายที่สุด ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าพวกเขารักและเป็นห่วงกัน

    ในวันที่เด็กชาย รีส โจนส์ แฟนบอลรุ่นจิ๋ววัย 11 ขวบของเอฟเวอร์ตันเสียชีวิตจากการถูกฆาตกรรมเป็นคดีสะเทือนขวัญไปทั่วประเทศเมื่อปี 2007 ลิเวอร์พูลเชิญครอบครัวของเด็กน้อยผู้เคราะห์ร้ายมาที่แอนฟิลด์ เดอะค็อปทั้งสนามยืนขึ้นปรบมือให้กำลังใจพ่อแม่และพี่ชายของรีส บางคนปาดน้ำตาด้วยความเห็นใจสงสาร



    แล้วเพลง Z Cars ก็ดังกระหึ่มแอนฟิลด์ท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้องจากเดอะค็อป

    เพลง Z Cars ดังที่แอนฟิลด์มีความหมายอย่างไรน่ะหรือครับ ก็เหมือนกับเพลง You'll never walk alone ถูกนำไปเปิดที่กูดิสัน พาร์ค นั่นแหละ Z Cars คือเพลงบรรเลงประจำทีมเอฟเวอร์ตันที่จะเปิดก่อนแข่งทุกครั้งที่กูดิสัน พาร์ค

    นี่คือ Class of Merseyside..

    17 กันยายน ปี 2012 ห้าวันหลังจากมีการเปิดเผยหลักฐานใหม่ที่มีน้ำหนักอย่างที่สุดในการลบล้างมลทินที่แปดเปื้อน 96 ชีวิตแห่งโศกนาฏกรรมฮิลส์โบโร่มาตลอด 23 ปี และอาจจะนำมาซึ่งการพิจารณาคดีใหม่อีกครั้ง กูดิสัน พาร์คร่วมรำลึกและสดุดีเดอะค็อปทั้ง 96 ชีวิตก่อนเกมพรีเมียร์ลีกที่เอฟเวอร์ตันรับมือนิวคาสเซิ่ล ยูไนเต็ด

    รูปผู้เสียชีวิตถูกนำขึ้นสกอร์บอร์ดพร้อมรายชื่อเป็นตัววิ่งผ่านไปทีละคนๆ แฟนบอลทุกคนในชุดและผ้าพันคอสีน้ำเงินลุกขึ้นยืนส่งเสียงเป็นกำลังใจและปรบมือดังสนั่นที่กลางสนามเด็กหญิง-เด็กชายคู่หนึ่งยืนจับมือกัน เด็กผู้หญิงอายุมากกว่า ใส่เสื้อสีน้ำเงินหมายเลข 9 เด็กผู้ชายอายุน้อยกว่า ใส่เสื้อสีแดงหมายเลข 6



    96..

    แล้วอินโทรบาดใจของเพลง He ain't heavy, He's my brother ของ The Hollies ก็ดังขึ้น

    บรรยากาศคล้ายจมอยู่ในภวังค์ อินโทรแผ่วลงสอดประสานกับเนื้อร้องท่อนแรก..

    "The road... is long..

    ผมจำได้ว่าตัวเองดูถ่ายทอดสดเกมนั้นอยู่ด้วย ยืนซึมอยู่นานด้วยมันสัมผัสที่ใจเหลือเกิน มันคือพิธีการที่เปี่ยมไปด้วยความหมายจริงๆ

    "... With many a winding turn
    That leads us to who knows where
    Who knows where
    But I'm strong
    Strong enough to carry him
    He ain't heavy, he's my brother...
    ......
    Doesn't weigh me down at all
    He ain't heavy he's my brother
    He's my brother
    He ain't heavy, he's my brother, he ain't heavy"

    ไม่เลย.. เขาไม่หนักเลย ผมอุ้มเขาไหว ก็เขาเป็นน้องชายของผมนี่

    Class of Merseyside..

    ตัวพิธีการนั้นเต็มไปด้วยความตื้นตัน แต่มันยิ่งตื้นตันขึ้นไปอีกเมื่อมันเป็นเอฟเวอร์ตัน ทีมเดียวในโลกที่สามารถเรียกลิเวอร์พูลว่า brother - น้องชาย ได้เต็มตามความหมายของมันให้หลังเพียงไม่กี่วันเดอะค็อปบนอัฒจันทร์ค็อปสแตนด์ร่วมกันแปรอักษรเป็นพยัญชนะสีน้ำเงินสลับแดงว่า THANKS

    ขอบคุณ..

    ขอบคุณมาก.. พี่ชาย

    นั่นคือความรักที่อบอวลอยู่ระหว่างลิเวอร์พูลกับเอฟเวอร์ตัน แม้เราจะมองไม่เห็นในบางครั้งแต่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้มีอยู่จริง



    ในโศกนาฏกรรมฮิลส์โบโร่ แม้ 96 ชีวิตผู้จากไปจะเป็นเดอะค็อป แต่เอฟเวอร์โตเนียนมากมายต้องสูญเสียสมาชิกในครอบครัวไปเช่นกัน บางคนเสียพ่อ บางคนเสียพี่ บางคนเสียญาติ เสียเพื่อน เสียคนรัก..

    เอฟเวอร์ตันไม่เคยหยุดให้การสนับสนุนครอบครัวและเพื่อนๆ ของเหยื่อฮิลส์โบโร่

    15 เมษายน ปี 2013 บิลล์ เคนไรท์ ประธานสโมสรเอฟเวอร์ตันไปร่วมงานรำลึกที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปีในแอนฟิลด์ เขากล่าวสุนทรพจน์ท่ามกลางผู้ร่วมงานที่เป็นลิเวอร์พูล เคนนี่ ดัลกลิช อลัน แฮนเซ่น เอียน รัช ฟิล ธอมป์สัน จอห์น อัลดริดจ์ สตีเว่น เจอร์ราร์ด เจมี่ คาร์ราเกอร์ และใครต่อใครอีกหลายคน

    เป็นสุนทรพจน์ที่จับใจ เขายืนพูดที่แอนฟิลด์ในฐานะตัวแทนจากสโมสรเอฟเวอร์ตัน เขาบอกว่าสมัยเด็กเขาไปดูบอลทั้งเกมที่ลิเวอร์พูลและเอฟเวอร์ตันเล่น สัปดาห์นึงมาที่นี่ที่แอนฟิลด์ อีกสัปดาห์ก็ไปที่นั่น.. ที่ "the other place"

    ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ เขาจะพูดคำว่า "ที่ กูดิสัน พาร์ค" ก็ได้ไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว แต่เขาเลือกใช้คำที่มีความพิเศษกว่านั้น คำที่แสดงให้เห็นถึงกาลเทศะที่มีระดับ

    "ผมหวังว่าในปีหน้า ปีที่ครบรอบ 25 ปี พวกคุณจะได้ฉลองชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่จะเคยมีทีมไหนในประเทศนี้ทำได้ มันไม่ใช่แค่ชัยชนะในเกมฟุตบอล แต่เป็นชัยชนะแห่งชีวิต..

    "เอฟเวอร์ตันฟุตบอลคลับและ เดวิด มอยส์ ผู้จัดการทีมของเราที่ร่วมนั่งอยู่ตรงนั้นขอคำนับพวกคุณ และถ้าคุณอยากจะไปทำอะไรให้พวกเขาในสถานที่ของเราพร้อมกับเพื่อนๆ ชาวสีน้ำเงินบ้าง.. the door is always open for you - ประตูพร้อมเปิดต้อนรับพวกคุณเสมอ"

    ในวันที่ทุกอย่างคลี่คลาย 96 ชีวิตที่เปื้อนมลทินกำลังจะกลายเป็นผู้บริสุทธิ์เพียงรอคำตัดสินของศาลเมื่อปี 2017 เอฟเวอร์ตันเชิญทีมงาน Hillsborough Family Support Group ที่รณรงค์แคมเปญต่อสู้เพื่อความยุติธรรมให้กับเรื่องนี้มาตลอดนำโดย มาร์กาเร็ต แอสปินัลล์ และ เจนนี่ ฮิกส์ มากูดิสัน พาร์ค ในเกมที่พบกับบอร์นมัธ

    เสียงปรบมือดังกึกก้องยาวนานกว่าที่เคย เอฟเวอร์โตเนียนทุกคนร่วมยินดีกับพันธนาการที่ถูกปลดเปลื้องออกไปของเดอะค็อป กล้องในสนามจับภาพใกล้ของแฟนบอลแต่ละคน พวกเขาและพวกเธอในชุดสีน้ำเงินมีน้ำเอ่ออยู่ในดวงตา



    ป้ายผ้า Justice at last 96 brothers in arms ถูกดึงกางออกโดดเด่นบนอัฒจันทร์

    ก็นั่นล่ะครับ Class of Merseyside.. เอฟเวอร์ตัน กับ ลิเวอร์พูล ทำให้เราเสียน้ำตาได้บ่อยกว่าที่คิด

    เราทั้งคู่ผ่านอะไรร่วมกันมามาก ทั้งทุกข์ และสุข
 
    แน่นอนครับ มีแฟนบอลลิเวอร์พูลบางคนที่เกลียดเอฟเวอร์ตันเข้าไส้ และมีกองเชียร์เอฟเวอร์ตันบางคนที่ไม่ขอเผาผีลิเวอร์พูลทั้งยังจะตามแช่งทุกชาติไป



    เรื่องของความรู้สึกคงห้ามกันไม่ได้

    ในบทที่ 104 ของหนังสือกำเนิดหงส์ เล่ม 9 ว่าด้วยเรื่องราวของสโมสรลิเวอร์พูลฤดูกาล 1987/88 ถึง 1989/90 เนื้อหาเริ่มต้นด้วยก้าวเดินต่อไปหลังความโศกเศร้าแห่งฮิลส์โบโร่..

    เพราะอะไรเอฟเวอร์ตันถึงเป็นมากกว่าคู่ปรับร่วมเมืองสำหรับลิเวอร์พูล

    เพราะไม่เพียงมีจุดเริ่มต้นเดียวกัน เคยเป็นทีมเดียวกัน เคยใช้สนามเดียวกัน เคยผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านเรื่องราวดีร้ายมาด้วยกันเท่านั้น หากเอฟเวอร์ตันเป็นเหมือนพี่ชายที่มองไปเมื่อไรก็จะเห็นพวกเขายืนอยู่ตรงนั้นเสมอ



    ในเรื่องแข่งขันเราแข่งกัน เราสู้กัน เราไม่ยอมกัน หากในเรื่องเป็นตายอื่นใดเราเคียงข้างกัน

    ในห้วงเวลาแห่งความสูญเสียและโศกเศร้า เราเคียงข้างกัน

    และให้เหมือนเรื่องบังเอิญอย่างที่สุด หลังจากหยุดพักไป 18 วันและกลับมาลงแข่งขันอีกครั้ง ทีมแรกที่ลิเวอร์พูลต้องเจอหลังโศกนาฏกรรมฮิลส์โบโร่ก็คือเอฟเวอร์ตัน..

    3 พฤษภาคม ปี 1989